جمله هایی که نمیدانید اما ناامنی شما را نشان می دهد!
بسیاری از مواقع ممکن است با عباراتی ناامنی یا ویژگی های منفی خودمان را نشان دهیم و خودمان نیز متوجه نشویم. با مطالعه این مطلب تا حدودی می توانید این عبارات را بشناسید.
در ادامه به بررسی برخی از این جملات خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید:
خوبم!
خوبم، احتمالا پرکاربردترین عبارتی است که خیلی ظریف به ناامنیهای درونی ما اشاره میکند. اغلب این عبارت را برای پنهان کردن ناراحتیها و احساساتمان استفاده میکنیم.
درحالیکه تقریبا عالی است اگر احساس و افکارمان را با هر کسی در میان نگذاریم، اما اگر همیشه، حتی وقتی واقعا حالمان خوب نیست، بگوییم «خوبم»، درواقع به انزوا و سرکوب احساسی میرسیم. هیچ ایرادی ندارد که احساس واقعیتان را بیان کنید. اصالت پیوندهای عمیقتری با دیگران ایجاد و کمکمان میکند که با ناامنیهایمان مواجه شویم و حلشان کنیم.
ممکن است گمان کنید کماهمیت جلوه دادن دستاوردها یا تلاشهایتان با عبارتی مثل «حالا خیلی هم کار مهمی نیست» نشانه فروتنیتان است، اما این عبارت میتواند نشانهای از احساس ناامنی باشد.
مطالعات نشان دادهاند که افرادی که سطوح بالایی از ناامنی دارند اغلب موفقیتهایشان را تقلیل میدهند. آنها بیشتر احتمال دارد که باور داشته باشند شایسته تحسین نیستند زیرا میترسند که اگر نشان دهند که شایسته تحسین هستند، نظرات دیگران را زیادازحد جلب میکنند یا مغرور به نظر میرسند.
باید بیشتر کار کنم.» «باید بهتر از الان باشم». «باید بیشتر شبیه اونا باشم.» آیا این بایدها برایتان آشنا است؟
ذهنیت «من باید»، میتواند عمیقا ریشه در احساس ناامنی داشته باشد. مثل آن است که ما برای خودمان استانداردهای بالایی گذاشتهایم و وقتی به این استانداردها نمیرسیم احساس بیکفایتی میکنیم. حقیقت آن است که همه ما مسیرهای منحصربهفردی برای طی کردن داریم. زندگی هیچ کتاب قانون یا برنامهزمانی مشخصی ندارد. مقایسه خودمان با دیگران یا برخی از نسخههای ایدئالی که فکر میکنیم باید باشیم، باعث تردید به خود و احساس غم میشود.
دیدید بعضیها جملاتشان را با “ببخشید” آغاز میکنند. فرقی نمیکند که میخواهند عقیدهشان را بیان کنند یا چیزی طلب کنند؛ اول همه جملات یک ببخشید اضافه میکنند. «ببخشید، اما فکر میکنم که این گزارش به دادههای بیشتری نیاز دارد…» یا «معذرت میخوام ولی میخواستم یه چیزی به نکته شما اضافه کنم.»
این عبارت نشانه پنهان احساس ناامنی است. شما درواقع به صورت ناخودآگاه اظهاراتتان را قبل از آنکه شانس مطرح شدن داشته باشند، کماهمیت میکنید. مثل این میماند که احساس میکنید اظهاراتتان چندان اهمیتی ندارند پس باید معذرتخواهی کنید از اینکه وقت بقیه را گرفتهاید.